Er was eens een hond en die heette
Max. Max was een vliegende hond, het liefst vloog hij de hele dag. Maar dat kon
niet want dan zou hij het eten missen.
Meestal als hij net boven de wolken
wilde vliegen, riep iemand zijn naam. Iedereen in de stad kende Max en als ze
hulp nodig hadden riepen ze hem. Hij werd bijna elke dag geroepen, maar vandaag
nog niet… Of hoorde hij daar iemand ‘help’ roepen?
Ja, er riep echt iemand om hulp. Snel, ik moet naar beneden, dacht Max.
Oh, kijk het is een meisje, ze huilt.
‘Wat is er?’, vroeg Max.
Het meisje zei dat er een eendje in het water was gevallen en dat het eendje nog niet kon zwemmen.
Max vroeg: ‘Waarom red jij het eendje dan niet?’
‘Ik durf dat niet!’, zei het meisje verdrietig. Max keek in de vijver, daar ging het eendje al een paar keer kopje onder.
Snel dook Max het eendje achter na, een paar seconden later kwam Max weer boven water. Samen met het eendje, het leefde nog.
Max was blij dat hij weer een leven had gered, maar moest snel naar huis anders kwam hij te laat voor het eten.
Het meisje veegde de tranen van haar wangen en knuffelde het eendje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten